Dag 3, Hourquette d’Ancizan & Col d’Aspin

Gisteren was in het lokale dorpje een belangrijke feestdag: De dag van de Molen!

Nu zal je waarschijnlijk denken dat dit niet veel voorstelt. Nou, dat is hier toch echt anders.

Het hele dorp (30 mensen van 65+) was uitgelopen. Samen met de fanfare liepen zij van het dorp naar de molen, om daar feest te vieren. Er was in het dorp zelfs een heuse feesttent neergezet. We dachten daardoor veel overlast te hebben van wilde muziek. Maar zoals een goede 65+er betaamt, lagen deze mensen keurig om 21.00 uur te slapen. Waarom ik dit vertel? Geen idee, maar wilde het thuisfront natuurlijk alle mogelijke informatie meegeven!

De dag begon vandaag weer eens zoals gebruikelijk. De kamer van Bas en Erwin waren als eerste wakker, om vervolgens samen de boodschapjes voor het ontbijt en avondeten te halen. We moeten natuurlijk wel goed voor onze kindertjes zorgen. In het dorp even snel in de vroege morgen alle lege bierflesjes weggooien. Daar werden meerdere 65+ers natuurlijk wakker van. Ja, hadden ze het gisteren niet zo laat moeten maken op het feest. Bij terugkomst was inmiddels iedereen in het huis wakker en konden we gezamenlijk ontbijten. Gerard was voor iedereen (behalve Bas natuurlijk) lekkere eitjes aan het bakken. Er lag immers een zware dag op het programma.

Ook Patrick had een zware dag voor de boeg. Vandaag kwam zijn oude vriend Floris langs om de hele dag met hem spelletjes te spelen. Om goed voor de dag te komen en niets aan het toeval over te laten, had Patrick de Macaroni van gisteren opgewarmd. Is blijkbaar om 9.00 uur goed weg te krijgen.

Zoals jullie gisteren konden lezen, wordt de avond van te voren de route voor de volgende dag gepland. Zo heeft iedereen genoeg tijd om zich psychologisch voor te bereiden. Ook hebben jullie kunnen lezen dat die route net zo makkelijk aangepast kan worden, als een vrouw een handtasje koopt. Ook vandaag werd het even geopperd. Na een aantal boze blikken wist de lachende Dennis genoeg. Gelukkig was hij niet serieus. Het plan voor vandaag ging door. Ongeveer 75 kilometers, met ongeveer 1900 hoogtemeters. Een zware dag dus weer eens, maar dat is hier niet anders.

Terwijl Floris bij het huisje kwam, vertrok de rest op de fiets. We moeten Floris en Patrick natuurlijk hun privacy geven. Gezamenlijk werd er gefietst naar de eerste klim. Deze is ongeveer 9 kilometer lang, met een totale klim van ongeveer 700 meter. Al snel werden hier weer onze vertrouwde posities ingenomen. Dennis en Bas voorop. Glenn en Gerard hierachter. Erwin weer als bezemwagen.

De eerste 2 tot 3 kilometers waren de zwaarste van deze klim. Iedereen fietste hier op eigen tempo omhoog. De ene natuurlijk wat sneller dan de ander J.  De klim zelf vonden we allemaal niet heel bijzonder. Doordat het merendeel tussen de bomen lag, kon je niet goed van het uitzicht genieten. Erwin merkte op een gegeven moment dat hij toch een stukje achterlag op de rest en maakte zich toch wel zorgen of het wel goed ging met de rest. Er werd vervolgens nog eens een “Puck Moonen” kauwgompje genomen en er werd een muziekje opgezet. Zijn strijdplan was om niet meer ingehaald te worden en iedereen in te halen die in zijn vizier kwam. Gelukkig kwam hij niemand meer tegen.

Eenmaal boven op de klim was de rest al van het uitzicht aan het genieten, want daar kon je wel alles mooi overzien. De rest had inmiddels plezier gehad met de lokale ezels. Waarschijnlijk hadden ze een goed gesprek gehad met ze, want er werden zelf groepsfoto’s met ze genomen.

Ook kwamen er twee Duitse mensen van de andere kant van de berg op de top aan. Het leuke was dat de vrouw een klein mandje voorop had, waar een leuk klein hondje inzat. Gerard grapte tegen hen dat ze gelukkig geen Sint Bernard hadden en dat wij ook een mascotte mee had een, namelijk Glenn. Zij moesten hier hard om lachen. Zouden Duitsers dan toch humor hebben?

Toen iedereen was bijgekomen, werd er aan de andere kant van de berg afgedaald. Een mooie afdaling, met veel uitzicht op de bergen en ook veel dieren. Na de afdaling samen een lekker colaatje gedronken. Ze kennen hier immers geen Amstel Radler. Inmiddels kwamen ook de eerste filmpjes en foto’s binnen van Patrick en Floris. Helaas voor Patrick, ha Floris steeds de winnende hand. Na de kleine pauze maakten we ons klaar voor de volgende klim; De Col D’Aspin. Totaal is deze 13 kilometers, waarvan de eerste 8 eigenlijk niet veel voorstelden. Totaal zijn het ongeveer 600 hoogtemeters. Met de eerste 8 kilometers gebeurde er iets raars. De bezemwagen reed namelijk niet alleen. Er werd door iedereen besloten, om de eerste 8 kilometers gezamenlijk af te leggen! Erg leuk! Het was voor de Fransen wel een gek gezicht denk ik. Een groep mannen, die bij elke kilometer een goed rijmpje bedacht op de borsten van Puck Moonen. Tja, je moet het fietsen toch een beetje leuk maken he? En wij mannen zijn immers visueel ingesteld.

Uiteindelijk kwamen we samen uit bij de laatste 5 zwaardere kilometers. Opvallend was dat Glenn en Erwin de enig waren die een versnellinkje terugschakelde, haha. Omdat Glenn verschrikkelijke Nederlandse muziek uit zijn telefoon liet komen, besloot Erwin maar gepaste afstand te nemen. Ook deze klim lag weer veel tussen de bossen, waardoor het uitzicht minder was. Het voordeel was wel dat je hierdoor minder last had van de zon. We hebben dan ook geluk, want we hebben al 3 mooie dagen achter de rug. Op de een of andere manier eindigde deze klim ook weer een beetje als alle ander klim: wachten op de bezemwagen, om hem vervolgens met luid applaus boven op de berg als een ware held te ontvangen! Dit waardeert hij enorm en is dit inmiddels een van de belangrijkste redenen voor hem om de top te halen. Toen iedereen boven was, werden ook hier weer de nodige foto’s genomen. Dit doen we om het thuisfront te bewijzen dat we ook echt de top hebben gehaald!

Hierna werd de weg naar huis ingezet. Floris was namelijk weer weg en we kunnen Patrick natuurlijk niet te lang alleen laten. De afdaling van de Col D’Aspin was een erg mooie. 2 jaar gelden hebben een aantal van ons deze kant al eens op gefietst namelijk. Hier heb je echt mooi uitzicht op de bergen, maar ook op de weg waar je nog naar toe moet. Dit is echt mooi om te zien. Na de afdaling moesten we nog ongeveer 12 kilometer naar huis fietsen. Je kunt het huisje vanaf het dorp beneden op twee manieren bereiken. Een moeilijke en een iets makkelijkere. Dennis en Bas gingen nog even langs de supermarkt om te kijken of zij stroop hadden voor de pannenkoeken van vanavond. Zij kozend daarna voor de moeilijkere kant. Erwin en Glenn stemden natuurlijk voor de laatste optie. Gerard offerde zich op om ons de weg te wijzen en thuis te brengen. Na ongeveer 500 meter waren we hem al uit het oog verloren, haha. Glenn bedacht zich geen moment en zette alles op alles om voor Dennis en bas bij het huisje te zijn. Dit is hem natuurlijk gelukt. Erwin had de moed inmiddels in zijn schoenen zitten, koos eieren voor zijn geld en schakelde nog maar een keertje een versnelling lager. Misschien moet hij volgend jaar toch meer trainen?

Toen iedereen bij het huisje kwam, konden wij Patrick niet vinden. Zijn avonturen met Floris hadden hem zo uitgeput, dat hij besloten had om maar een kort tukkie te doen. Gelukkig kwam hij snel voor ons naar beneden, om voor iedereen een welverdiend glas Parbo Bier in te schenken. We sluiten het fietsen hier elke dag af met een biertje namelijk. Ook al wil je niet, of lust je het niet, je komt er niet onderuit!

Vervolgens gaan we om de beurt lekker douchen en gaan we ons straks opmaken voor de wedstrijd van het Nederlands Elftal. Erg leuk. Morgen hebben we een rustdag. De helft kijkt hier naar uit, maar er gaan nu toch al geluiden op dat niet iedereen zich hier aan wilt houden.

Hoe dit afloopt? Dat lezen jullie ongetwijfeld in het volgende verslag!

Geplaatst in Pyreneeën 2019.

Eén reactie

Laat een antwoord achter aan Sélena te Niet Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *