Dag 5 Pyreneeën: Lac de Cap de Long, Lac d’Aumar en Lac d’Aubert

Wat een mooie dag vandaag!!

Het begon al maanden geleden, zoals elk jaar wordt er maanden van tevoren van mij verwacht dat ik een Powerpoint presentatie in elkaar knutsel, met alle logistieke zaken, maar ook met alle mogelijke routes en Cols die beklommen kunnen worden. Dit is dan altijd het startsein om met veel plezier alvast vooruit te kijken naar September, maar ook anekdotes etc de revue te laten passeren.  Bij het selecteren van de klimmen tijdens ons verblijf in dit deel van de Pyreneeën, stond deze beklimming met hoofdletters op de agenda. Voor velen een onbekende klim, maar na wat speurwerk moest dit bij voorbaat al een onvergetelijke dag  gaan worden. Na het bestuderen van profielen, foto’s en beschrijvingen van andere wielrenners was dit een ‘must do’. We hebben deze week sowieso niet te klagen over het weer, behalve dinsdag (wat een rustdag betekende), maar de allermooiste dag van de week moest aan deze klim gewijd worden. Afgelopen weekend was voor ons al duidelijk dat vandaag de dag moest worden. Nu vragen jullie je af wat deze klim zo speciaal maakt. Zoals de titel al doet vermoeden, betreft het een klim met diverse stuwmeren bovenin de klim. Hopen dat het onze verwachtingen zou waarmaken dan maar…?!

Gerard heeft zeer uitgebreid de dag van gisteren uit de doeken gedaan. Voor jullie een mooi verhaal en dan is de kous af. Maar voor sommige mensen hier heeft de dag van gisteren er enorm ingehakt. Waar de een gisteren verstandig besloten had om de ‘Superbagneres’ toch maar even over te slaan, is er toch altijd wel één iemand bij die zich snel laat overhalen en kostte wat kost boven probeert te komen. Alle credits aan Cali, dat hij toch weer boven weet te komen. Waar hij bij bovenkomst nog hardop zong “Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht”, daar veranderde dit bij het ontwaken naar “Hij krijgt die lach niet meer op zijn gezicht”.

De dag was dus al goed begonnen. Deze dag moest er een worden die niet vergeten mocht worden. Zoals elke dag in de ochtend gauw de Col d’Azet afdalen met de auto om broodjes te halen. Vandaag bij de bakker in plaats van de supermarkt, om de dag met toch een beetje een lach op het gezicht te starten. Daarnaast de boodschappen in huis gehaald voor de BBQ achteraf. In de supermarkt alle benodigdheden verzamelen kost soms wel even wat tijd, vooral als de kaas gezocht wordt! Gelukkig mogen we altijd afrekenen bij onze bijzondere kassière. Bij het ontbijt wordt de dag van vandaag nog even doorgenomen. Hoe ziet het profiel van de klim eruit, welke ‘procentjes’ zullen we onderweg tegenaan lopen etc.  Rond 10.45 stonden we weer klaar voor vertrek met z’n allen, behalve Bubbels, die ons opnieuw moed in sprak, om voor hem weer een dag zonder de maten door te brengen. Misschien weer een spelletjesdag tegen Floris?

De fietsdag begon zoals al vaker met een afdaling van 3 km richting Saint-Lary-Soulan. Van daaruit zou de klim “Col de Lacs” al beginnen. De intentie was als eerste te klimmen naar Lac de Cap de Long, een klim van 26 km, waarbij de eerste 9 km vals plat a 2-6% gemiddeld per km op zou lopen. Een mooi stuk om warm te geraken en gezamenlijk aan de echte voet van de klim te komen. Aangekomen in het plaatsje ‘Fabian’, vlakbij de voet van de echte klim, reed Dennis zijn eigen tempo alvast richting de klim en bleef lekker doorrijden en verdween uit het zicht. Onderaan de klim, waar de procentjes ook al lekker in het rood bleken te gaan lopen, moest er weer een Calmertje gedaan worden aan de kant van de weg, waarbij de wegen al direct gescheiden werden. Dennis was al foetsie, Glenn en Erwin reden bij elkaar in de buurt en Gerard en ik bleven bij elkaar. Waar Dennis dacht dat ik hem weer bij zou halen, vond ik de afstand reeds te groot, en met slechts 1 bidon met vocht mogelijk te riskant. Dus bij Gerard blijven was het devies. Een dagje Polley vergezellen was ook erg gezellig, met een muziekje erbij genietend van het uitzicht. Tussendoor schitterende foto’s maken van de adembenemende omgeving. De klim had werkelijk waar schitterende haarspeldbochten die elkaar af toe snel opvolgden en tot circa 4 km onder de top reden we door bosrijk gebied. Sommige delen hadden veel weg van de Col de la Croix de Fer in de Franse Alpen. Tot die 4 km onder de top reden Gerard en ik een mooi tempo naar boven om ook lekker te kunnen kletsen af en toe en te stoppen voor mooie plaatjes en selfies. Bovenin de klim werd de boomgrens zo’n beetje gepasseerd en arriveerden we in grilliger gebied, met uitzicht op de eerste meren en op de stuwdam van Lac de Cap de Long. Genietend van de schitterende omgeving reden we lekker door naar de top van deze klim, waarbij Gerard wel af toe een zuchtje deed, maar erg goed bovenkwam.

Boven wachtend op Glenn en Erwin, kregen we van Erwin al het bericht in de groepsapp dat hij er waarschijnlijk een dagje uit van zou gaan maken door wat irritatie aan de knie en dat wij maar verder moesten gaan eventueel. Maar natuurlijk was dat voor ons onbespreekbaar. We wachten bovenop altijd op elkaar. Een kwartier na bovenkomst van Gerard en mij, kwam Glenn in het vizier. Na de enorme aanmoedigingen van ons boven, kregen we een klein middelvingertje terug. Een 5-tal minuten later kwam hij uiteindelijk ook boven. De gemoedstoestand blijft buiten vermelding. Op Erwin wachten zou volgens hemzelf nog wel een tijdje kunnen duren. Dus wat te doen voor ons. Nou je zal het echt niet geloven. Op de top van deze klim was daadwerkelijk een Restaurant “Ouvert”. Het was zelfs een Restaurant/Creperie, alleen had hij geen Crepes vandaag….?! Dan maar wat colaatjes bestellen. Op dat moment kwam de locatievermelding van Budje in de groepsapp, waarbij hij bijna boven was. Dit was zeer onverwacht, dus gauw klaar staan voor ontvangst en foto’s. Bud kwam eigenlijk wel redelijk goed boven en hij schoof gauw aan voor een colaatje. Aldaar kwam het vaker terugkerend vraagstuk. We hadden natuurlijk nog een tweede stuk klim te gaan (weliswaar slechts 4 km na korte afdaling) om Lac d’Aumar en Lac d’Aubert te bereiken. Erwin was van mening klaar te zijn voor vandaag. “Ik ga echt niet nog eens  5 a 6 km klimmen”, was zijn stellige mening. Maar na wat profielkaartjes te hebben bestudeerd te hebben, bleek dit dus circa 4 km te zijn. Ja en dat maakt natuurlijk veel uit. Dus toch Erwin weer overstag.

Na een korte afdaling van een paar minuutjes kwamen we bij de afslag aan van deze andere meren. Dit gebied valt wat meer onder toezicht, waarbij automobilisten een entreeprijs moeten betalen om erin te komen. Wij konden daarentegen gewoon doorrijden. De klim begon de eerste honderden meters met wat overkomelijke procentjes voor ons allen. Maar na ongeveer 700 meter zou het wat steiler worden. Waar de hele week de rangschikking gesetteld was bergop (Glenn eerder boven dan Erwin), bleek ineens iets geks te gebeuren. Glenn vertoonde wat vermoeidheidsrimpeltjes. Dit werd opgemerkt door Erwin, die vervolgens een  streep in het asfalt trok richting de top van de klim. Deze actie was onverwacht en zeer opmerkelijk. Alle wetten werden omvergegooid op deze klim. Dit alles mede mogelijk gemaakt door Gerard Pool. Er moest blijkbaar nog wat recht gezet worden t.o.v. de Greipelactie!

Bovenop de klim was even kort afdalen naar Lac d’Aubert. Dit was werkelijk waar een schitterend meer, waarbij je aan de oever lekker kon genieten van het zonnetje. We lagen ook heerlijk in het gras, waarbij Glenn hoopte dat zijn fiets gestolen zou worden. Terug gekomen bij de parkeerplaats, moesten we hem teleurstellen en wachtte ons vervolgens de lange afdaling terug naar Saint-Lary-Soulan. Deze afdaling was zeer onregelmatig en op sommige stukken gevaarlijk. Opkomende mollen uit het asfalt (opspringende fietsen), kamikaze-geiten en camperbestuurders die er totaal niks van snappen. Allemaal veilig beneden aangekomen hebben we een stukje verderop nog genoten van een colaatje en crêpes, alvorens de reis werd voortgezet naar ons huisje.

In Estensan, in ons chaletje, hebben we in de avond genoten van een BBQ, wat Toepen/Klaverjassen en wat voortuitblikken naar de dag van morgen. En ja hoor, Erwin (de weegschaal in ons midden) begint alweer te twijfelen om toch morgen weer het stalen ros op te kruipen. Want ja, Cali ff de kuiten te hebben laten zien, dat smaakt naar meer…..

Wat zal morgenochtend besloten worden..?

To be continued…

 

 

Geplaatst in Pyreneeën 2019.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *