Dag 6, alweer de ena laatste dag dat we hier zijn. Maar wel een dag waar we naar uit keken aangezien het vandaag mooi weer zou worden. En dat was ook zo, rond 8.30 uur werd ik wakker en Dhr. Dijkstra was al bezig met zijn nwe favoriete hobby: het luisteren van crime podcasts. De tafel was alweer netjes gedekt en de broodjes al gehaald. Het streven was om vandaag een lange rit met meerdere klimmen te maken.
Na het ontbijt gingen Bas, Dennis, Glenn en ik ons omkleden en ons klaarmaken voor vertrek. Rond 10 uur stonden we beneden, als eerste klim van vandaag zouden we de Passo Pordoi beklimmen. Deze hadden we eerder deze week ook al gedaan, vandaag zouden we het tempo wat lager houden aangezien we best wel wat hoogtemeters moesten maken.
We bleven lang met zijn vieren bij elkaar, tijdens de klim keken we goed om ons heen en waren de ruwe bergtoppen goed te zien omdat het zo helder was. Even later werden de hartslag waardes met elkaar gedeeld: we reden tussen de 9 en 10 km per uur en mijn hartslag zat onder de 140. Ideaal, want op die manier kan je het uren volhouden. Glenn schrok en begon wat te stamelen.. “nou, de mijne zit al op 160” piepte hij. Weer een paar km verder brak het lijntje en reed hij een stukje achter ons.
Inmiddels zat er al een hele tijd een andere wielrenner in zijn wiel, die pakte zijn eigen tempo en ging naast Glenn rijden. En zo begon de Engelse La Fuente look a like een gesprek met Cali. En we weten allemaal al hoe hoog zijn hartslag was, wij reden een stukje voor hem en konden horen hoe de beiden mannen gezellig een babbeltje aan het maken waren. We hadden de grootste lol en kregen helaas niet meer te horen hoe hoog zijn hartslag toen wel niet was. Het zou niet Glenn zijn laatste social talk zijn van vandaag, zou dit misschien komen door zijn Italiaanse Stelvio shirt? 🙂
De man haalde ons uiteindelijk ook in en zei ons vriendelijk gedag. Wij reden lekker hetzelfde tempo naar boven en genoten van het uitzicht. Dennis zat nog een beetje in zijn Mario Kart rol en schoot diverse steentjes weg met zijn achterwiel en probeerde nog wat ballonnen hiermee te raken. Na de afdaling van de Pordoi begonnen we aan de klim van de Falzarego, een klim van 9 km a 6%. Halverwege werden we ingehaald door een vrouwelijke wielrenster en werden we dus gechickt.
Vlak voor de laatste tunnels kregen we haar weer in beeld en reden we ongeveer hetzelfde tempo naar boven. De laatste km probeerden we nog een tandje bij te schakelen , maar helaas we hebben het niet meer gered. Boven hebben we wat mooie foto’s kunnen maken en wachten we op Glenn. 13 minuten na ons was hij ook boven en stonden we gezamenlijk in de buurt van het bord van de Falzarego. Daar stonden meerdere mensen foto’s te maken.. onze Bas keerde zich tot ons en zei: “wat is die man lelijk”. Nog geen 10 seconden later keerde diezelfde man zich om en vroeg aan ons: “ook Nederlanders? Ja, ik zag iets met Wijk bij Duurstede”. We konden onze lach bijna niet inhouden en vroegen ons af of hij iets gehoord had van wat Bas ons verteld had?
We stapten snel op om vervolgens nog 2 km te klimmen richting de Passo Valporola, deze 2 km waren qua percentage wel wat zwaarder dan dat we daarvoor gereden hadden. Het landschap hier bovenop deze klim lijkt wel een soort maanlandschap.
Na de afdaling kwamen we aan in Corvara , hier hebben we heerlijk even gezeten en wat gegeten om zo op krachten te komen voor de Passo Gardena (9 km a 6,5%) en het laatste stukje van de Passo Sella (5,5 km a 6,8%). Totaal zouden we hierna nog 15 km moeten klimmen. De Gardena is echt een schitterende klim, we hadden na het eten weinig tijd om warm te worden want de klim begon vrijwel meteen. Glenn koos meteen zijn eigen tempo en door de s-bochten konden we hem onderin nog een aantal keer zien. Bas reed lange tijd op kop en het tempo was net te hard voor Dennis waardoor ook hij zijn eigen tempo koos. Na een tijdje haalde ik Bas in om ook zo wat kopwerk te verrichten, dit werd mij niet in dank afgenomen en als snel klonken de woorden: “ohhh, gaat het weer niet hard genoeg?”. We konden er beiden om lachen en na een tijdje mocht Bas weer voor haas spelen, het laatste stukje werd het tempo zelfs wat opgevoerd en kon ik ook alleen maar naar zijn achterwiel kijken. Moe maar voldaan kwamen we boven.
Niet veel later was ook Dennis boven en gezamenlijk keken we waar Glenn was, we besloten op hem te wachten om hem maar weer eens aan te moedigen 😉 . Hierna volgde nog een korte afdaling en konden we beginnen aan de laatste klimmeters van deze dag. We spraken af dat we boven op de Sella niet zouden wachten op elkaar maar meteen zouden afdalen en terug zouden rijden naar het huisje. Het werd uiteindelijk een rit van meer dan 90 km en 2800 hoogtemeters, een schitterende dag in de Dolomieten.
Omdat Patrick & Erwin vandaag thuisbleven hadden zij boodschappen gehaald en werden we daarna voorzien van een heerlijke pasta pesto maaltijd!! Morgen alweer de laatste dag, of er nog wat geklommen wordt zullen we morgen ochtend bekijken.. er wordt in ieder geval geen wekker gezet. Als we geluk hebben dan komt het was vrouwtje Glenn vanavond ook weer langs, want deze taak heeft zij.. euhm hij fantastisch volbracht de afgelopen week.
Allez, allez, allez!!