Dag 2 van ons tournee door Frankrijk begon al vroeg. Zoals jullie allemaal gelezen hebben in het verslag van gisteren zouden wij om 09.00 uur ontbijten en 10.00 uur op de fiets springen richting de bekende/beruchte Aubisque. Bas en Erwin waren het eerste wakker en kletsen de oren van je hoofd. Zoals 2 vrouwen die elkaar al tijden niet hadden gezien en elkaar tegen kwamen bij de Prenatal. Patrick werd hier wakker van en is nog nooit, ik herhaal, nog NOOIT zo vroeg wakker geworden op een dag dat hij vrij/vakantie had. Om 08.15 was dit drietal al gepikt en gedreven beneden. Erwin en Bas gingen naar de bakker om voor het ontbijt te zorgen en Patrick ging vast koffie zetten en de tafel dekken.
Robin was ondertussen ook wakker geworden, alleen de elite-kamer was nog vrij stilletjes. Dennis stak zijn koop ook even in de woonkamer om goedemorgen te zeggen, maar Gerard nam volgens mij de Honneurs waar van de heer Dijkstra vandaag. Maar uiteindelijk was ook deze man uitgeslapen en nam hij plaats aan de ontbijttafel, die we heerlijk buiten hadden opgetuigd. Het weer was heerlijk, met een zonnetje konden we beginnen aan de lekkere broodjes die Bas en Erwin meegenomen hadden. Robin had voor de gekookte eitjes gezorgd en Patrick deed met verve nog even de overgebleven macaroni in de magnetron opwarmen. Een goede basis voor de zware rit die er aan zat te komen was gelegd. Om 09.45 uur was iedereen uitgegeten en we wilde om 10.00 dus op de fiets stappen. Robin wilde iets later weg omdat hij nog even wat wilde deponeren, want dat zou weer schelen bergop. Er werd 10.15 uur afgesproken. Patrick wilde nog even dat zijn ketting gesmeerd zou worden en ook de oude fietscomputer van Gerard moest nog even op de fiets. Natuurlijk redden we dat niet in een half uur, dus er werd om 10.30 pas weg gereden.
Het eerste stuk was weer afdalen, zo’n 2 a 3 km en via de stad Argeles Gazost zouden wij aan de Col de Soulor beginnen. Ware het niet dat er markt was in Argeles-Gazost, waardoor we lopend met de fiets door de menigte het beginpunt moesten vinden. Na even verkeerd gereden te zijn, (altijd luisteren naar wegkapitein Robin) vonden we de weg en konden we beginnen aan de 29 km lange klim (incl. Aubisque). De eerste 3 km waren 8% gemiddeld en natuurlijk waren Bas en Dennis weer gauw van het toneel verdwenen. Robin begon ook erg voortvarend en Erwin, Patrick en Gerard bleven een tijdje bij elkaar fietsen. Er werden wat selfies gemaakt door Gerard en het tempo was prima bij te houden. Na een tijdje ging het voor Gerard en Erwin toch iets te traag en besloten naar Robin te rijden, die zo’n 200 meter verder fietste.
Patrick bleef alleen achter, wat is wielrennen ook een eenzame sport, dacht hij. Maar dan had hij maar harder moeten trainen dit jaar.
Na 3 km werd het allemaal goed te doen. De volgende 9 km kwamen niet boven de 5% en er waren ook veel vlakke stukken tussen.
In het dorpje Aucun kwam Patrick Robin weer tegen, die er even helemaal niks van snapte. Wat was nou het geval? Langs de weg waren er borden met het aantal kilometers erop. Zo kun je zien hoeveel je nog moet klimmen. We begonnen met 21 km en die borden telde af. Alleen was de totale klim 29 en tot de Col de Soulor maar 17 km. We kwamen er later achter dat deze borden telde tot de voet van de Aubisque, dus we moesten er 2,5 km afhalen. Robin moet precies weten waar hij aan toe is, dus die stond dat even op te zoeken. Hierna konden we samen naar het gemene stuk van de Soulor rijden. 7 Km lang 8% gemiddeld voor je kiezen krijgen. Robin reed al snel weg van Patrick en deze zette zijn fiets in de chill-mode. Gewoon rond blijven draaien totdat je boven was, was zijn devies. 8% is het gemiddelde, dat betekend dat als er een kleine vals-plat of zelfs afdaling is, dan moet je dat bekopen met stukken die boven de 8% liggen. Zo waren er dus veel stukken met 10%, 11 en zelfs 13% om dit gemiddelde goed te maken. Deze stukken deden Patrick al gauw de spreekwoordelijke das om. In de 4e kilometer was er een afdaling die meteen volgde met een “muur” van 78% (zo voelde het). Patrick had een slim ideetje bedacht, vond hij zelf. Even aanzetten in die afdaling en zo HUP die muur over. Theorie een 10 met een griffel dacht ik zo. Praktijk een dikke dikke dikke onvoldoende.
Hij zette de sprint aan…(groot verzet) en reed keihard omhoog om 5 meter later geparkeerd te staan op het steile stuk. Groot verzet en tijd om te schakelen was er niet. Gevolg? 3 kraaien….Franse zwaartekracht is rapper dan de Nederlandse, hij viel om en lag midden op de grote weg. Hij probeerde nog met dat verzet de top te bereiken maar het gevolg was dat zijn benen, die al aardig vol aan het lopen waren, flink tegen de kramp aan begonnen te zitten. Naar boven gelopen en maar even rekken en strekken alvorens weer op de fiets te stappen.
De volgende kilometers (nog 3 te gaan) waren een ware hel. Vechtend tegen de kramp werd er uiteindelijk toch de top van de Soulor gehaald. Daar moest nog even uit geweken worden voor wat wilde paarden die de weg geblokkerd hadden. Auto’s konden er niet meer door en een dappere man probeerde de beesten van de weg te duwen. Dit lukte maar mondjesmaat en was een leuk schouwspel. Ook het afstappen van Patrick was een mooi schouwspel waar de mannen, die er natuurlijk al even zaten, van genoten. Het verdiende colaatje hadden de jongens al voor Patrick klaar gezet. Na wat kletsen over de Soulor werden we opgeschrikt door een flink huilende Franse man en zijn vrouw. Het stikt daar van de wilde paarden en hun hond liep daar los. De man kwam met de hond in de armen van de berg gelopen, hevig overstuur en zijn kleren onder het bloed. Eerst dachten we dat de roofvogels de hond gepakt hadden, maar het waren waarschijnlijke de wilde paarden die de hond zat waren. We werden er allemaal erg onpasselijk van en besloten zo snel mogelijk weer de fiets op te stappen richting de Aubisque. Dit was nog zo’n 8 kilometer waarvan de eerste anderhalf naar beneden was. De bidonnen werden nog even gevuld en de reis werd vervolgd. Gerard ging er als een haas vandoor in de afdaling om later als eerste op de Aubisque te zijn. De andere bleven lange tijd bij elkaar en er werden veel foto’s genomen want het uitzicht is geweldig naar de Aubisque. Robin bleef ver van de rand vandaan en probeerde zoveel mogelijk links van de weg te rijden. De andere bleven juist zoveel mogelijk rechts rijden om het prachtige schouwspel te bewonderen. Na zo’n 3 km ging iedereen toch weer hun eigen tempo rijden, maar Erwin bleef lang bij Patrick omdat die met flinke krampverschijnselen toch op die Aubisque wilde komen. Toch moest Patrick even afstappen om de benen los te gooien en beloofde Erwin zeker boven te komen. Met deze belofte ging hij akkoord en besloot ook hij zijn tempo weer wat op te schroeven. De laatste anderhalve kilometer was nog 7% gemiddeld, maar Patrick durfde niet meer te stoppen. Hij reed door tot de Aubisque maar schreeuwde net voor de top naar de mannen dat hij hulp nodig had met afstappen. Flink aangemoedigd door iedereen kwam hij op de top en Erwin en Dennis stonden klaar om hem op te vangen. Dit was zeker nodig. Zijn benen trilde en Erwin moest zijn voet uit het pedaal klikken, zelf was dit geen optie meer. Strompelend naar de kant en bijkomen. Bas, Dennis en Gerard hadden nog geen genoeg en gingen er snel vandoor om nog een Col te doen. De Spandelles. Vertel je dit in een kroeg weet niemand wat dat is, maar zij wilde deze toch doen. Dit is overigens een klim van 10 km met een gemiddelde van 8.4%, grote respect! Er werd afscheid genomen en Erwin, Robin en Patrick gingen in het tentje op de Aubisque een Pannenkoek eten. Even op krachten komen voor de terug weg naar de Col de Soulor waar we de afgedaalde kilometers nog even moesten klimmen. (gelukkig maar anderhalve km) Deze vielen gelukkig mee, waarna we daarna vanaf de Soulor 19 km mochten afdalen terug naar Argeles-Gazost. De markt was inmiddels weg en op ons gemakje reden we terug naar ons huisje. Ook nog 3 km klimmen, maar eigenlijk mocht dit geen naam hebben achteraf. “Thuis” aangekomen even uitpuffenen en wat foto’s delen. Na een half uurtje kwamen ook de andere mannen weer thuis en konden we nog even in het heerlijke zwembad ploffen. Dit onder toezicht van badmeester Robin die alles met argus-ogen aanzag.
’s Avonds nog Pasta gegeten, we hadden nog veel over en smaakte prima. En met zijn allen een biertje op de prestaties gedronken. Dennis had 6 Kwaremond biertjes meegenomen met 6 bijbehorende glazen. Erg leuk verhaal op de doosjes en zeer toepasselijk op de wielersport. Super leuk, Dennis. Nogmaals enorm bedankt. Tijdens het eten werd er natuurlijk weer gepraat over de volgende missie deze vakantie. Wat gaan we morgen fietsen. Patrick leek het verstandig om er even een rustdag van te maken. Erwin en Robin deelde zijn mening, al was er toch wel wat twijfel bij Robin. De andere mannen gaan de Hautecam doen en er was een flinke discussie wat nou de juiste stijgingspercentages zijn. Toch is het nu duidelijk. Morgen gaan Dennis, Bas en Gerard de Hautecam doen en gaan al vroeg weg. Patrick, Erwin en Robin gaan waarschijnlijk naar het meer op de Pont D’ Espagne en ’s avonds gaat er lekker geBBQed worden.
Het was weer een geweldige dag en ben er van overtuigd dat dat morgen ook weer zal zijn. Dan zijn we er natuurlijk weer.
Voor nu slaap lekker en tot morgen. ALLE, ALLEZ, ALLEZ!!!