Dag 6, Col de Peyresourde (Peyragurdes) en Col d’ Aspin.

08.10 Uur, u raadt het al….de wekker van Patrick ging weer af. De benen voelde onmiddellijk goed en met een klein sprongetje stapte hij het bed uit. Fluitend ging hij zijn tanden poetsen (natuurlijk niet tegelijk, dat geeft een zooitje op de spiegel), wassen en zijn lenzen in doen. Ook de prenatalkamer was al wakker, zoals elke ochtend rond 08.00 uur. Beneden aangekomen was Robin ook al fris en fruitig en ook zijn benen voelde prima deze ochtend. De elitekamer was ook wakker, maar nog bezig met zich te fatsoeneren voor het ontbijt. Voor Patrick waren er nog een heleboel pannenkoeken over van gisteravond. Na thuis gekomen te zijn van de Tourmalet ging hij na het douchen even op bed liggen voor het diner. Dit resulteerde in een lange slaap tot de volgende morgen. Joop Zoetemelk zei ooit: ” De Tour win je in bed” , misschien dat daar dan ook de goede benen vandaan kwamen.

Vandaag stonden er twee Cols op het blaadje. Col de Peyresourde en de Col d’ Aspin. 2 Niet zulke hele zware Cols, maar samen toch goed voor een zware dag. Col de Peyresourde heeft daarna nog een stukje van 3,5 km naar de Col de Peyragurdes. We spraken duidelijk af dat we eerst zouden verzamelen op de top van de Peyresourde, om daarna met zijn allen naar de Peyragurdes te gaan. Snapt u het nog? Gelukkig!
We willen op de fiets vertrekken vanuit het plaatsje Arreau. Deze plaats ligt precies tussen deze 2 Cols in. Dit betekende dat we eerst ruim een uur moesten rijden met de auto. Rond 10.30 uur werd er vertrokken. Onderweg kregen we allemaal een hart-verzakking. De drager bij de auto van Bas zat niet goed vast en de fietsen kieperde naar achteren. Gelukkig zag hij dit op tijd en remde meteen om alles goed vast te maken in de berm. Er kon weer door gereden worden.
Eenmaal aangekomen in Arreau hebben we een plekje gezocht, omgekleed en zijn we op de fiets geklommen. De eerste 11 km was vrij goed te doen. We hebben dit dan ook met elkaar afgelegd. Max 4% gemiddeld met hier en daar een kleine % er boven. Daarna ging het serieuze klimmen pas beginnen. 7 Km, maar wel zo’n 8% gemiddeld met stukjes 10 a 12%. Zo’n 3 km onder de top heb je een splitsing. Rechtdoor naar Col de Peyresourde en rechts met de bocht mee naar de Peyragurdes. U weet allen wat we afgesproken hebben, toch? Naar de PeyreSOURDE en SAMEN naar de GURDES. Wat doet Patrick…?!? Ja, hoor…rechtsaf de bocht om naar de GURDES. En God straft meteen…een kilometer 12%, eigen schuld! Harkend en stoempend probeert hij boven te komen en laat hij nou Dennis tegen komen. Deze was bezig met de afdaling van deze Col. Maar goed…,het zal wel. Verder harkent komt hij 3 minuten later ook Bas tegen die naar beneden gaat…Na 4x schreeuwen ziet hij pas dat ik het ben. Hij komt even terug gereden (makkelijk pratend op het 12% stuk) en zegt dat het om de hoek minder word. Een kleine “Yo” kan er nog net vanaf, maar ik heb al mijn lucht nodig op dit stuk. Hij was iedereen kwijt en ging verder op zoek. Na de bocht werd het inderdaad een stuk lichter (7%) en kwam ik toch best makkelijk boven op de Peyragurdes. Het is een wintersport resort, maar er was geen mens te bekennen. Ook mijn andere 5 fietsmaten waren nergens te bekennen. Dan maar even een app sturen. Oh, Gerard had al geappt dat ze bij de Peyresourde zaten en dat ik moest afdalen via de D117 en Bagnere du Luchon moest volgen. Dat gedaan en ik zag een tentje waar ze Crêpes verkochten, daar zullen ze wel zitten. Na de jongens eerst niet gezien te hebben, toch elkaar weer gevonden. Snel een foto gemaakt met zijn allen, dan kon Robin gaan afdalen. De andere hebben nog even gewacht op Patrick, zodat hij nog wat pannenkoeken kon eten. Dennis was als eerste boven gekomen op de Peyresourde (wat we ook hadden afgesproken). Hier zag hij niemand en dacht dat hij verkeerd was, toen maar doorgereden naar de Peyragurdes, maar ook daar was niemand. Deze route maar afdalen in de hoop dat ik iemand tegen kom. Bas deed dit dus precies andersom waardoor ze elkaar steeds misliepen. Die heeft net als mij de Peyragurdes beklommen en is daar weer naar beneden gekomen, waar hij mij tegen kwam. Daarna de Peyresourde gedaan, waar Erwin, Gerard en Robin ook aankwamen.

De kudde was weer bij elkaar en de benen voelde bij iedereen nog prima! Iedereen ging daarom ook de Col d’ Aspin doen. Maar eerst afdalen naar ons beginpunt, Arreau! Robin was al naar beneden om daarna snel aan de klim te beginnen. De andere 5 begonnen gezamenlijk aan de Aspin. Het drietal Gerard, Bas en Dennis gingen er al samen vandoor. Toen de berg wat steiler begon te worden begon Bas het tempo wat op te voeren en Dennis kon hier in mee. Gerard heeft bedankt met een lach, zette zijn subwoofer aan en trok verder zijn eigen plan. Versnellen doe je als het MINDER steil word, dacht hij.
Erwin reed zijn eigen tempo omhoog, zoals hij de hele vakantie al doet en niet onverdienstelijk. En Patrick deed dit natuurlijk ook, alleen iets minder snel. Al had hij wel een beter tempo dan alle andere keren. Hij kon zelfs een kilometer/uur sneller rijden dan normaal. Met de benen zat het echt wel goed deze dag. Halverwege kreeg hij het toch wat zwaarder en besloot 1x te stoppen, maar wel pas nadat Gerard, Bas en Dennis langs waren gekomen in de afdaling. Deze zouden namelijk beide auto’s halen en naar boven rijden, zodat we daarna meteen naar huis konden rijden. Het was namelijk nog ruim een uur rijden naar huis en we zaten al bijna 5 uur op de fiets. Met nog 3 km te gaan, dacht Patrick even snel de benen te strekken en wat benzine tot zich te nemen in de vorm van een gelletje. En ja hoor…alsof ze om de hoek stonden te wachten de broekerts….daar kwamen ze aan. Met een luide ALLEZ, ALLEZ, kwamen ze met grote snelheid naar beneden. Gauw weer opstappen en die laatste 3 km naar de top volmaken. Bovenaan stonden Erwin en Robin mij al toe te juichen. Foto’s gemaakt en elkaar wat complimenten gegeven natuurlijk en nu wachten op de auto’s. Gelukkig kwamen de auto’s naar boven, want Erwin had de laatste 4 a 500 meter een leegloper gekregen, die kon dus sowieso niet meer afdalen.
We hoefden niet lang te wachten gelukkig en de fietsen werden opgeladen. Eenmaal thuis gekomen bleek dat Erwin en Robin precies dezelfde tijd hadden gereden op de Col ‘d Aspin. Op de seconde gelijk. Jammer dat ik gestopt ben, zei Robin….waarop Erwin zei…ja, maar ik had een lekke band haha.

’s Avonds weer lekker de BBQ aangezet en broodje hamburger gegeten. Pilsje gedronken en nog even nagepraat over de dag van de goede benen!! Morgen de laatste dag om te fietsen. Bas, Dennis en Erwin vinden het allemaal prima de laatste dag. Ook Gerard vind het goed zo, maar die heeft de Hautecam niet gefietst en wordt daar telkens aan herinnerd. Zal hij toch overstag gaan en deze zwaarste Col van de Pyreneeen gaan fietsen? Patrick en Robin hebben de Col de Tourmalet na 3 km afgebroken wegens “slechte” benen. Zullen deze mannen morgen toch boven komen? Spannend!
Morgen zullen jullie het weten, ALLEZ,ALLEZ,ALLEZ!

Geplaatst in Pyreneeën 2017.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *