Vandaag zouden we wat later gaan ontbijten, rond 8.30 uur zodat we rond 10 uur op de fiets zouden stappen richting de Croix de Fer. Het weer zou vanaf vandaag goed worden, dit was nog niet het geval toen we net wakker werden. Maar we waren er van overtuigd dat dit later in de ochtend beter zou worden.
Pat en Wotte zaten er al en hadden al het nodige gegeten. Pat vertelde toen ook van zijn slechte nacht en dat hij dus niet mee zou gaan naar de Croix de Fer. Erg jammer natuurlijk, maar hij zou zelf de Col d’Ornon gaan rijden om toch bezig te zijn. Na een heerlijk ontbijt gingen we ons rustig klaar maken voor een zware tocht. Rond 10 uur stapten we op de fiets en wenste Janneke ons veel plezier. Met een snelheid van rond de 30 reden we richting Bourg D’Oisans. Met aan de rechterkant de Alpe D’Huez (komende donderdag op de agenda ) reden we rechtdoor over de rotonde richting de col waar we Bubbels uit zouden zwaaien.
Eenmaal aangekomen in Allemont was het weer al erg goed, de zon scheen goed en de temperatuur was echt heerlijk. We begonnen met de dam en daarna linksaf richting Oz. Hierna begonnen we met de klim, meteen was al duidelijk dat het zeker geen makkie zou worden. Tot aan de eerste “rust” in Rivier d’Allemont was het 7 km alleen maar klimmen met maar weinig echte punten waar je echt op adem kon komen. Bas & Dennis waren in het begin nog in zicht maar na een paar km hadden ze al iemand van Sky te pakken en waren ze voor Gerard niet meer te zien.
De beste Amerikaan stond even later langs de kant van de weg te rusten en kon zo ook door Gerard worden in gehaald.. waarbij hij te horen kreeg dat zijn buddy’s just ahead waren. Ik dacht alleen maar, je bedoeld ze zijn ver weg en je ziet ze pas bij het eerste afgesproken rust punt. Wat dan ook het geval was.. een heel klein dorpje met een schitterend uitzicht. Daar wachten we op elkaar, niet veel later kwam ook Wotte aanfietsen. Die baalde enorm want 600 meter voor het dorpje had ie even zijn benen gestrekt en dat terwijl hij er dus bijna was. Cali kwam een paar minuutjes later ook aanrijden en had alweer de nodige gelletjes op. Nadat we allemaal bijgekomen waren van het eerste zware stuk begonnen we volle moed aan het tweede lastige deel.
Na het dorpje was er eerst een kleine afdaling waarbij er over gestoken wordt van de linker naar de rechterkant van de berg. Helemaal beneden aangekomen begint er direct een enorme klim. Cali was nog zo aan het genieten van zijn snelle afdaling dat hij verkeerd schakelde en zo vast kwam te staan als een huis. Zoals gezegd, het was echt steil en was ongeveer een km lang. Ergens halverwege was er een noodkreet te horen in het dal. “Mama”, het was Wotte, hij werd hem even teveel. Even later had iedereen ook dit weer overleefd. Vanaf hier was het op weg naar de stuwmeer waar het volgende rustpunt gepland stond.
Om deze hoogte te bereiken waren er weer een paar flinke S-bochten nodig waarna de weg steil omhoog liep. Natuurlijk zaten Bas en Dennis alweer een tijdje te wachten bij het stuwmeer, ik kwam weer als derde boven en niet veel later waren daar ook Wotte en Cali. Een schitterend uitzicht wat echt hele mooie foto’s oplevert. Super om te zien en mee te maken. Het weer speelde hier ook een grote rol in trouwens.
Eindelijk wist ik dan wat Erik vorig jaar mee gemaakt heeft toen hij dezelfde route reed samen met Bas. Dit was de plek waar Patjuh en ik hen voor het eerst zagen toen wij met de auto achter hen aan gingen. Als we toen iets eerder waren geweest was ie afgestapt zei hij, maar gelukkig was dit niet het geval en kon hij de col afmaken!
Na het stuwmeer zou het allemaal weer wat makkelijker worden. Nu leek dit zeker zo te zijn aan het begin maar uiteindelijk werd het toch nog wel weer wat zwaarder. Even later stonden er ook nog 2 fotograven die van elke renner foto’s maakte. Althans dat is normaal de bedoeling. Bij Wotte ging dit niet helemaal goed en stond hij samen met zijn 2 Zwitserse albino vrienden op de foto en kreeg hij uiteindelijk dan ook geen kaartje. Aangekomen bij de splitsing van de Glandon en de Croix de Fer was het einde in zicht.
Nog 2.5 km afzien naar de top. Ik werd hier ingehaald door 2 vrouwen en een man die van de Glandon afkwamen en een kleine aanloop hadden door die afdaling. Even dacht ik, laat maar gaan ik rij wel rustig verder.. maar uit het puntje van mijn tenen kwam weer wat energie vrij waardoor ik toch kon aanhaken en nadat ik diverse bordjes leeg had gegeten kon ik zelfs beginnen aan een soort van eindsprint. Moe, maar voldaan kwam ik boven aan met een smile van hier tot Tokio. Even snel op de foto voor het bord van de Croix de Fer en daarna wachten op Wotte & Cali.
Ongeveer een kwartiertje later kwam Wotte aanrijden, ook hij zette nog eens aan.. Bas wilde dit vastleggen op film en ik en Dennis moedigde hem nog maar eens aan. Op dat moment kwam alles bij hem los, hij werd door emoties overspoeld en maakte een ware soap van! De mensen op het terras zaten eerste rij en kwamen daarna een voor een hem feliciteren met het behalen van dit geweldige resultaat. Niet veel later kwam dan ook Cali aan harken; ook hij slaakte een kreet in de camera.
Ons doel was bereikt, het behalen van de top van de Croix de Fer. Wat waren wij trots op onszelf en elkaar. Na het maken van diverse foto’s op de top en het drinken van een welverdiend drankje begonnen we aan de terugrit.
We wisten natuurlijk wat ons nog allemaal te wachten stond, het zou dan ook zeker geen makkie worden. Het eerste stuk was met name afdalen. De afspraak was om in Rivier d’Allemont weer te verzamelen en daar wat te eten en wederom te genieten van het uitzicht. De afdaling verliep vlekkeloos totdat er een stuk wegdek was dat wat gladder bleek te zijn, Bas reed voorop en schreeuwde het nog.. te laat en niet gehoord. Ik kneep te hard mijn achter rem in waardoor mijn achterkant van mijn fiets weg glipte, al snel kon ik uitklikken en kreeg ik de fiets weer onder controle. Er kwam wel een auto aan maar deze had goed in de gaten dat het niet helemaal ging zoals het hoort, ik passeerde die auto na de bocht aan de verkeerde kant. We bedankte hem dmv een opgestoken hand en we gingen weer verder.
Niet snel daarna begonnen we aan de vervelende klim die we op de heenreis zo lekker konden afdalen. Helaas lijkt dit dan toch steiler te zijn dan wanneer je dit afdaalt, of zou dit komen omdat dit op de terugrit is? Hoe dan ook, we moesten toch omhoog. Samen met Cali begon ik te klimmen en al snel kwamen we erachter hoe stijl het was. Na een kwartier kwamen we eindelijk boven, hierna was het nog een paar km tot aan het dorpje. Deze werden snel afgelegd , Bas en Dennis zaten met smart op ons te wachten. Na een kleine verhuizing richting de lounge set konden we gaan genieten van een ijskoud drankje. Toen ook Wotte er was hebben we een overheerlijke crêpe besteld. Zo langzaam als hij trouwens ’s avonds eet zo snel had hij die crêpe weg gewerkt.
Na deze rustpauze was het nog een klein stukje afdalen en daarna 15 km vlak richting col de Nostalgie. We waren rond 17 uur weer in het hotel waar we vervolgens konden gaan genieten van een heerlijk bord pasta. Al met al een fantastische prestatie , een dag om trots op te zijn.
