4e Dag, Villard Reculas

Alweer de 4e dag dat we hier zijn, en we gingen weer op pad vanmorgen. Ditmaal zouden we een rustige klim pakken omdat we morgen de Alpe D’Huez gaan beklimmen. Omdat de vaste verslaggever van deze site vandaag een rustdag had (moest van de vakbond ) val ik voor hem in om een klein verslag te maken samen met wat foto’s.

Zoals gezegd een rustige klim ivm morgen dus kozen we voor de Villard Reculas. Een klim die Erik & Bas vorig jaar hebben gedaan toen Patrick en ik de Alpe D’Huez beklommen. Wanneer je deze klim doet kom je uiteindelijk uit in bocht 6 van de Alpe D’Huez. De klim begint in de buurt van Allemont, dus moesten we eerst weer 20 km vlak daarheen rijden. Na een klein bochtje naar links begon de klim meteen goed, met 6% werden de beentjes gelijk weer even wakker geschud. Ik reed voor Cali en probeerde samen met hem te klimmen. In het begin zat ook Bas hier nog bij. Dennis reed al een stuk voor ons uit en Wotte, die moest plassen. Ik zag in mijn ooghoeken een vrouw aankomen fietsen die ons met een enorme snelheid ging inhalen, op dat moment waarschuwde ik Glenn; “Cali, niet huilen” zei ik. Wat waren wij jaloers op haar klim kunsten. Daarna begon snel weer de werkelijkheid en keken we weer op de teller: 9.4 km per uur.

Na een paar bochten vond Bas het toch echt te langzaam gaan en die reed bij ons weg, op weg naar Dennis zal hij gedacht hebben. Das ook de reden waarom wij hem niet meer geloven als hij zegt; laten we het rustig aan doen vandaag. Niet veel daarna zat Wotte ook weer ergens achter ons.. voor hem gingen we ook te zacht en zo snel als de bliksem ( kan iets afwijken van de werkelijkheid ) kwam hij ons voorbij. Hij probeerde meteen een gaatje te slaan, even heb ik nog geprobeerd Cali mee te krijgen maar al snel bleek dat het tempo van Lauwers ten Dam toch te snel is. Ik dacht, die Cali blijft wel draaien en ging achter Wotte aan. Dit beviel me prima, mooi tempo.

Zo nu en dan begon hij te staan en versnelde hij daardoor iets, ik dacht dat ie dit deed om alles een beetje los te gooien maar later gaf hij aan dat hij probeerde van me weg te rijden. Helaas voor hem mislukte al zijn acties en kon ik dus heerlijk blijven zitten. Met nog 6 km te gaan was er een bocht naar links waar hij echt even moest stoppen, meteen gaf hij aan; “rij maar door..”. Dit deed ik dus maar, het ging allemaal niet heel snel maar bleef gelukkig goed draaien. Helaas had ik mijn oortjes voor mijn telefoon niet bij me, dus dan maar zonder. Hoppa, Spotify aan en volume op 30, was prima te horen. Vanaf dat moment zat ik al vrij hoog en was het uitzicht echt geweldig. Erik vertelde dat dit een klim was met een lang recht stuk waarbij je een geweldig uitzicht hebt aan de rechterkant, helaas was ik hier nog lang niet en bleef het nog bij afzien en alleen maar klimmen. Onderweg veel fietsers gezien die aan het afdalen waren en wat was ik jaloers.

 

Langs de weg stonden zo nu en dan wat bordjes met hoelang het nog duurde tot het einde van de klim en het stijgingspercentage. De eerste twee schenen aardig te kloppen, 7.1 en 10%.. bij de laatste stond er 2.5 km en 3.3%. Wij denken dat dit een geintje geweest moet zijn want de afstand klopte wel maar het percentage zeker niet. De laatste loodjes wegen meestal het zwaarst en dat was nu natuurlijk ook zo. Eenmaal aangekomen zag ik dat Bas & Dennis nieuwe vrienden hadden gemaakt, een groepje Nederlanders. Later hoorde ik dat het niet echt vrienden waren maar meer voer om in te halen maar dat terzijde. Eindelijk even rust, lekker genieten van het heerlijke weer en het geweldige uitzicht. Niet veel later kwam Wotte ook aangereden, het eerste wat hij zei; “we gaan terug naar huis..”, oftewel we zouden gaan afdalen vanaf bocht 6 van de Alpe D’Huez en niet eerst naar boven fietsen. Een verstandige keuze waar iedereen zich in kon vinden. Ook zou hij met de auto nog even terugrijden en de bordjes van hun plek halen want er klopte geen hout van!

Vanaf hier gaf Bas aan; alleen nog maar afdalen.. zo goed van vertrouwen als wij zijn vonden we dit geweldig nieuws. Helaas voor ons liet Bas zijn geheugen hem een beetje in de steek, want er moest toch nog wel een best stukje geklommen worden. Nadat we ook dit weer overleefd hadden kwamen we uit op de Alpe D’Huez, rechtsaf en richting bocht 7. De Nederlandse bocht waarbij we even stil stonden om wat foto’s te maken. Morgen komen we hier weer langs maar dan om een tijd neer te zetten, dus nu was een beter moment voor een foto.

 

Niet veel later klommen we weer op de fietsen en begonnen we aan de afdaling, nog 14 bochten te gaan.. het tempo zat er al snel in. Bas & Glenn natuurlijk voorop en daarachter Dennis, Gerard en als laatste Wotte. Binnen een kwartier stonden we allemaal weer veilig beneden en begonnen we aan de terugreis richting het hotel. Nadat we allemaal onze rit op Strava hadden gezet en een douche hadden genomen reden we richting Bourg d’Oisans. Daar hebben we even heerlijk genoten van een terrasje, na een groot glas drinken besloten we om nog ergens een pizza te eten. Deze was ongeveer anderhalf keer zo groot als het bord waarop deze lag. Aangezien het al 16.30 uur was was het achteraf misschien niet zo slim.

 

Wat hierbij wel opviel was dat de hoeveelheid gelletjes toch een rol gaan spelen bij Cali, hij eet zoveel van die dingen dat ie vervolgens zijn pizza laat staan en zelfs ook het avondeten in het hotel. Ik denk zelf dat dit ook te maken heeft met de klim van morgen, tijdens het eten kwam dit uitgebreid aan bod. Over met name de voorspellingen die eerder gemaakt zijn door iedereen. Wat met name de conclusies zijn is dat bijna iedereen sneller zou kunnen rijden dan zijn eigen voorspelling en dat Bas een grote bommenlegger is en nu al mensen scherp maakt voor komend seizoen. Hoe het allemaal echt gaat lopen? Dat zullen we morgen gaan zien. Vanwege het warme weer zullen we rond 9 uur wegrijden uit het hotel, laten we hopen een goeie nachtrust (dus Cali, niet snurken vannacht..).

 

Geplaatst in Alpen 2015 en getagd met .

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *