Na een heerlijke zaterdagavond gehad te hebben, met zijn allen onderuit op de bank kijken naar het Nederlands elftal die met 4-0 wist te winnen van Montenegro onder het genot van een lekkere kop koffie en een stuk zelf gemaakte appeltaart van onze Bas, ging de wekker vanmorgen om 8:45 uur.
Vandaag stond op het programma, het dak van de Franse Alpen, de Col de L’Iseran. Na gisteren de La Plagne gereden te hebben werd er tijdens het eten besproken over de rit van vandaag.. na wat analyses van een ieder was de bedoeling omhoog naar de Col de L’Iseran, afdalen en dan nog een klim naar Tignes. Onze Bubbels zou dan naar de splitsing rijden en dan meteen naar Tignes rijden.
De klim heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 4,2%, wat op zich mee valt. Echter de moeilijkheid zit hem in de lengte: hij is namelijk 46 kilometer lang. De splitsing naar Tignes zit ongeveer op de helft. Na heerlijk te hebben ontbeten ging iedereen zich klaar maken om te vertrekken, er werd besloten om in de pakjes van de Alpe D’HuZes te rijden. Deze zijn wit en een prima bescherming voor de zon, want het weer was weer prima vandaag. Helaas had Glenn tegen Dennis gezegd dat dit dit pakje niet mee ging en dus nam Dennis deze niet mee waardoor hij als enige in een andere outfit omhoog ging.
Vanaf ons huisje is het ongeveer een km of 6 naar het plaatsje Bourg Saint Maurice, vanuit daar begon de klim. Het eerste stuk fietsten we gezamenlijk , de eerste 8 km was redelijk vlak daarna begon het echte werk met 6%. Al snel vormden er groepjes.. Bas & Dennis natuurlijk op kop, ik besloot vandaag met Glenn mee te rijden en daarachter ergens reed Erwin en Pat had al gelost voor dit punt.
Cali had zijn muziek opgezet en we reden op een lekker tempo omhoog. Hier en daar waren er wat bochten, en na een paar kilometer ging in één van die bochten zijn eierdop, euhmmm helm voor op het stuur. Samen keken we naar de machtige bergwanden om ons heen en naar het schitterende uitzicht achter ons, het was goed te zien waar we vandaan kwamen. Daarna kwam er een heeeel lang stuk alleen maar rechtdoor. Na een poosje kwamen we aan bij de splitsing richting Tignes, daar besloten we even af te stappen en wat te eten. Vanuit daar hadden we ook een mooi uitzicht op een stuwdam en naar het schitterend heldere water in het achterliggende meer. Glenn leest de appjes voor die gestuurd waren in de groepsapp, zowel Pat en Erwin zijn beiden omgedraaid en zijn terug naar het huisje. Na dat Cali een poging gedaan had om tegen de wind in te plassen was het weer tijd om een stukje te hobbelen. Ik had alweer spijt dat ik afgestapt had, want elke keer na het afstappen doet het weer zo’n pijn om te gaan zitten op dat zadel!
Na het passeren van het stuwmeer wisten we dat we een kilometer of 7 weer redelijk vlak konden rijden. Er volgden ook wat tunnels, helaas was het wegdek niet al te best en waren ze ook wat karig geweest met de verlichting waardoor het soms vrij donker was. Gelukkig had Glenn zijn achterlamp aan en waren we goed zichtbaar voor verkeer van achteren. Waar het in het begin best druk was met auto’s en motoren viel het ons op dat er vanaf dit punt ook minder verkeer was, dit rijdt toch een stuk relaxter. Na die relatief makkelijke kilometers kwamen we aan in een redelijk groot dorp, wat overduidelijk leeft van het wintersport seizoen, Val d’Isere. Er waren wel wat terrasjes open, maar het merendeel was allemaal gesloten.
Na dit dorp hadden we er inmiddels al meer dan 30 km klimwerk op zitten, in vergelijking de klim van de eerste dag was “maar” 20 km. Na het dorp gaf Glenn aan dat hij niet wist of hij het ging redden om boven te komen en liep hij hier en daar tegen wat kramp aan. Later begreep ik dat dit gelijk staat aan: rot aub op en laat me met rust ik wil alleen fietsen. Kortom, vanaf dit punt moest ik alleen verder, nog een km of 13 tot aan de top en vanaf daar werd het ook weer een stuk zwaarder. Voordeel was wel dat er vanaf daar na elke km een bordje in de berm stond met het stijgingspercentage van de aankomende km en hoeveel km het nog is tot aan de top.
Gelukkig kwamen er ook weer wat bochten, hierdoor slinger je wat naar boven.. dan is ook goed te zien waar je vandaan komt en levert een prachtig uitzicht op. Verderop reden er nog wat andere wielrenners en achter me ook.. maar dat was het dan ook wel. Voor de rest waren het met name motoren. De bomen waren inmiddels niet meer aanwezig en alles om me heen was grijs en ruw. Het weer is nog steeds schitterend, maar het werd wel wat kouder. Gelukkig kwam ik toen op een punt waarbij het echt aftellen is, nog maar een km of 3. Helaas waren die laatste kilometers wel weer wat steiler maar dit mocht de pret niet drukken. In éen van de laatste bochten stond een fotograaf, met pijn en moeite probeerde ik er nog een lach uit te persen. Of dit ook is vastgelegd kunnen we helaas morgen pas bekijken.
Yeshhh, binnen een km van de top.. nog even een klein steil stukje en dan ben ik er!! Aan de rechterkant bevindt zich het restaurant, waar Dennis & Bas al een hele tijd zitten. Ze beginnen te roepen en ik dacht alleen maar: wat een pokke klim was dit en zo lang.. ik geef ze dan de middelvinger. Ik rij nog een stukje door en keer dan om, zet mijn fiets tegen een hek aan en strompel naar ze toe. We bespreken de klim en het originele plan om de Tignes nog te beklimmen, maar dat plan was al lang een streep door te gaan. Omdat we niet zeker wisten of Glenn nog wel boven zou komen besloot ik hem te bellen: “Ja?”.. ik besluit eerst te vragen aan hem of hij misschien weet hoe laat het is? “Godverdomme” klinkt het aan de andere kant, hij wist het blijkbaar niet. Gelukkig was hij wel bijna boven, nog maar anderhalve kilometer. Bas stuift op en loopt naar de weg.. hij was even vergeten dat Glenn hier nog 15 minuten over ging doen. Eenmaal boven zette Glenn nog even een paddestoeltje (met een luchtje ) in voor de laatste meters.
We maken wat foto’s en besluiten om direct te gaan afdalen om wat te gaan drinken halverwege de terugweg in Val d’Isere. De afdaling is prima te doen en al snel zijn we daar. Nog even snel de Ziggo Go aan om te kijken hoe Max het doet en tot onze vreugde zien we dat hij op kop rijdt met nog een rondje of 30 te gaan. Na een cola stappen we weer op om de terugweg te vervolgen. Helaas wordt de afdaling daarna wel wat lastiger door het verschrikkelijke wegdek, met veel stuiter werk komen we aan bij een wat beter stuk. Bas & Glenn vliegen er vandoor, ik kijk op mijn teller: 66,6.. ik keek naar die cijfers en besluit snel een ander tempo te gaan fietsen. Samen met Dennis reden we inmiddels een stuk achter Bas & Glenn. Maar in het stuk dat nog kwam zat ook nog wat klimwerk, op het vlakke stuk trappen we goed bij en niet veel later zien we een heuvel en iemand met een groen jack rijden. Jawel, daar reed onze Glenn en hij ging niet zo snel meer. We trapten goed door en even later reden we achter hem, we vroegen hoe het ging om vervolgens weer een tandje bij te schakelen.
Eenmaal beneden stond Bas te wachten, hij keek een beetje vreemd en vroeg waar Glenn was? Nog voor we antwoord gaven realiseerde hij zich, ach, er zat natuurlijk ook nog wat klim meters in. Vanuit het dorpje Bourg Saint Maurice nog even gezamenlijk 6 kilometer naar huis en heerlijk genieten van een warme douche. Erwin & Pat zaten heerlijk voor het huisje te genieten van de zon. Nadat iedereen klaar was met douchen was Erwin bezig met een heerlijke pan macaroni. Die heerlijk smaakte, tijdens het eten heb ik bijna elke klim wel gehoord die we eventueel morgen weer gaan rijden? Maar of er nu echt al een beslissing genomen is? Geen idee.. eerst maar eens genieten van een gezellige avond met zijn allen.