Dag 4: Col du Telegraphe & Col du Galibier
Na de geslaagde klimavonturen van gisteren, waarbij de hoofdmoot Cormet de Roseland betrof, hebben we die avond weer eens gezellig doorgehaald met ouwehoeren, de dag van morgen alvast door te bespreken en natuurlijk mocht er aan spelletjes ook niks ontbreken. Klaverjassen is altijd een vast spelletje wat ter tafel komt en daarin zijn er wat spelers die fanatieker zijn dan anderen. Nu Erik er niet bij kon zjin (Jammer dat Erik er niet bij is), is toch herr Polley de meest fanatieke. Maten die niet aan het spel meedoen horen van afstand wel of het goed gaat of niet 😉 (Hoe kan dat nou….). Ook hebben we dit jaar de Super Nintendo een keer van stal gehaald en daar worden oude tijden weer herbeleefd met MicroMachines. Een bekende oneliner is: “Je gaat de tunnel in en je komt er nooit meer uit”. Een paar potjes onderling zijn er al wel gespeeld, misschien later met een koppel van 4 wordt het pas echt lachen. Aan het eind van de avond werd er afgesloten met wat potjes Toepen met 3 kaarten ipv 4 alvorens we de zure lappen weer opzochten voor de daverende dag van morgen. Er gierden al wat spanningen en zenuwen door het lijf bij sommigen, geweldig!!!
Nog even terugkomen op de bevindingen van Erwin, waarbij iedereen de afgelopen jaren is veranderd en hij zo normaal is gebleven ten opzichte van de rest. Daar moet natuurlijk een stokje voor gestoken worden. Het mag de lezer niet ontnomen worden, dat hij vind dat hij met de jaren er steeds beter eruit ziet. Maar dat mag natuurlijk ook wel met alle middeltjes, bodylotion etc. Voor mij is het altijd wel heel fijn dat Erwin altijd mee is. Je kan het zo gek niet bedenken, Erwin heeft altijd alles mee, en vaak ook in 2 of 3 voud. Dus mocht de rest wat vergeten, no problemo!! Toppert! Gelukkig had je dit jaar ook genoeg etenswaar voor op de fiets meegenomen. Was blij dat het kastje niet door de pootjes zakte toen je je tas omkeerde.
Terug naar de dag van vandaag. Col du Telegraphe en Col du Galibier. De wekker werd weer gezet om 8 uur, zodat we vandaag vroeg met de auto op weg konden richting het Maurienne Vallei naar St Michel de Maurienne. Patjuh had besloten dat deze klimmen voor hem geen zin hadden en had wel het wekkertje gezet om zijn maten uit te zwaaien om vervolgens thuis te blijven om ff zijn eigen ding te doen. FF bleek al snel 12 uur te zijn (pff, maar dat had ook wel een oorzaak, lees verder!) In totaal 122 kilometer met de auto. Een ritje van 70 minuten volgens de planner. We hadden besloten om onderweg te stoppen voor ontbijt (Leclerc in Aimee voor oa heerlijke Pain au Chocolat en Pain au Raisin) Onderweg naar de bestemming lag Erwin achterin de auto heerlijk te slapen. Daar werd toch eens duidelijk dat Lianne wel wat uiterlijke trekjes van Paps heeft, haha. Onderweg richting de bestemming passeerden meerdere cols van naam die we vaker op het menu hebben gehad, waaronder Lacets de Montvernier (het fietspad). Die ligt duidelijk zichtbaar slingerend tegen de berg aangegooid.
Aangekomen in St Michel de Maurienne hadden we een Parking gevonden om de auto achter te laten en ons voor te bereiden. Cali moest nog een kleine boodschap doen voor vertrek, maar vond het per se nodig om zich lichtelijk af te zonderen, zodat zijn kleine heer voor niemand zichtbaar zou zijn. Een steile klim oplopen van 20-30% om een plekje te vinden is toch wel wat overdreven Cali!! Dat heeft je je goede benen gekost volgens mij, wat je later op de dag is opgebroken (laatste KM op de Galibier 😉) De eerste klim van de dag was de Col du Telegraphe, met een lengte van 12,1 km met overbrugging van 851 meter, met gemiddelde stijgingspercentage van 7 procent. De afspraak was om bovenop op iedereen te wachten, dus ook op Erwin. Want bovenop die berg ligt nog een legendarisch verhaal van inmiddels 7 jaar geleden. Ik wilde die dag de Marmotte fietsen met 4 klimmen, waarbij deze klim de 2e was. Die dag werd ik ondersteund door al mijn maten die met de auto mee reden en namen bovenop die klim een heerlijk frietje tot zich namen en mij met een MARS de afdaling in stuurde richting de Col du Galibier. Hoop dat het toen gesmaakt heeft. De verhalen waren zeer positief, dat moeten we nu nog steeds horen. Er was daarom ook veel verwachting van deze heerlijke frieten die voor een ieder bovenop lagen te wachten. Onderweg werden ook langzaamaan oude knarren stuk voor stuk opgepikt door Bas en Dennis en Erwin werd ditmaal niet door een Rolskiër ingehaald, maar een oude dame met een E-bike. Het zit je ook nooit mee Budje! Wel werd er door een enkeling aan hem gevraagd of hij deze dag voor de Marmotte ging. Mensen zien die potentie dus wel in deze man die er natuurlijk afgetraind en fantastisch uitziet! 😉 Hij was ook zeer content met dit compliment. Eenmaal bovenop de Telegraphe werd er met 5 man genoten van de welbekende frieten. Wat mij betreft kon deze helaas niet helemaal tippen aan de verwachting, maar was zeer nodige vulling voor wat verder die dag op het programma stond.
Erwin had besloten dat deze berg zijn eindstation was voor vandaag, om terug af te dalen en vanuit daar met de auto ons verder te volgen. Daarbij gingen volgens mij support, ondersteuning en leedvermaak hand in hand. Wel leverde dit aan het eind leuke plaatjes en filmpjes op van iedereen. Na een korte afdaling van een paar km naar Valloire stond de welbekende Col du Galibier op het programma. Een klim van 18,5 km met de eerste helft een lopertje richting Plan du Chat. Glenn had in het stadje al zijn eigen tempo gepakt en Gerard, Bas en Dennis reden tezamen richting dit beruchte bruggetje. Want Dennis en Bas wilden de bevindingen van Gerard wel horen. Zij hadden deze klim al eens eerder gereden, dus wisten wat te verwachten. Vanuit deze brug is niks meer hetzelfde. Dit is gelijk aan een rit naar de hemelpoort. Deze drie Gappies reden de laatste 9 km hun eigen tempo omhoog, waarbij Erwin inmiddels met de auto ons een voor een opraapte om ons succes te wensen. Het is dat de afstanden wat groot waren, maar we hebben helaas Cali niet kunnen horen roepen naar zijn moeder, maar geloof me!! Al zal hij dit nooit toegeven. Gelukkig vlakte de laatste kilometer redelijk af (9-11 procent stijgingspercentage) en filmde Erwin ieders finish bovenop de legendarische col. Beelden voor den eeuwigheid. Na de bekende filmpjes en fotootjes werd door iedereen afgedaald terug naar de start van de dag, behalve voor Polley. Zijn fiets hadden we maar op de fietsdrager gezet voor de veiligheid. Dit koste hem bovenop natuurlijk op een opmerking te staan, dat door de passant werd opgemerkt dat hij de fiets alleen had meegenomen voor de foto!
Besloten was dat Erwin en Dennis terug zouden rijden naar huis. Hadden we dat maar nooit gedaan. Erwin en Gerard waren zo in gedachten verzonken en in gesprek dat we zo 30 km verkeerd reden. Alsof de dag nog niet lang genoeg geduurd had. Voordat we terug waren in Bourg Saint-Maurice was het reeds 19:30 uur, wilden we Pizza’s meenemen naar de Valley House om daar snel wat te eten voor dat Nederland-Turkije zou beginnen. Thuis hebben we heerlijk genoten van de pizza’s. Het leek wel een wedstrijd snelvreten! Iedereen gauw douchen en hangen voor de TV. De Oranje mannen gaven ons een gala voorstelling (6-1) om de heerlijke maar vermoeiende dag een mooi slot te geven.
Een topdag mannen!!